„I nie opuszczę cię aż do śmierci”

Tymi słowami ludzie raczą się podczas ceremonii ślubu. To bardzo odważne zważywszy, że ludzie, ich charakter,  zainteresowania, oczekiwania, potrzeby zmieniają się. To odważne obiecać komuś, że zawsze będzie cię interesował, podniecał, że będzie ci bliski.

Mam wrażenie, że niejeden wypowiadając te słowa sam na siebie zastawia pułapkę. Małżeństwo zamiast spełnieniem, może stać się klatką. Nie dziwne, że około 2/3 małżonków prędzej czy później zdradza swojego partnera/partnerkę.

Czy zatem nie wstępować w związek małżeński? Można, wszystko jest w końcu dla ludzi. Dobrze jest jednak zastanowić się po co. Czy dlatego, że rzeczywiście wiąże mnie z tym człowiekiem wyjątkowa więź, którą chcę celebrować, dzielić się nią. Czy też może poczucie, że tak się powinno zrobić, że tego ode mnie oczekuje rodzina, znajomi, Kościół, media, społeczeństwo. Dobrze mieć z tyłu głowy potencjalne konsekwencje i nie stękać po roku, dwóch, czy pięciu „on mnie już nie kocha…” tylko dlatego, że przespał się z inną, albo nie patrzy na ciebie z iskrami w oczach.

Nie patrzy, bo świadomość bezwarunkowej wierności, stabilności i bezpieczeństwa bywa po prostu nudna.

Może naprawdę lepsze byłyby ustne, czy wręcz sporządzane na piśmie, kontrakty terminowe? Przynajmniej ludzie mieliby wciąż motywację, by się starać, by dbać o tę drugą osobę. Ślub często oznacza koniec fazy zdobywania. Zaczyna się samozachwyt i stagnacja.

Wiele osób wchodzi w małżeństwo z nadzieją, że  to zmieni coś w związku na lepsze. Niektórzy, by poprawić swój związek decydują się na dzieci. Niestety zwiększanie zaangażowania w kiepskim związku najczęściej prowadzi jeszcze do jego pogorszenia.

Chciałbym kiedyś się ożenić. Na pewno nie teraz. Ale kiedyś. Gdy będę z osobą, z którą przeżyłem wiele lat, podróży, zmian, wstrząsów, kryzysów, a jednak wciąż chcemy być razem.